مقاله‌های ترجمه‌شده
عکاسان منظره معاصر چیزی فراتر از زیبایی طبیعت را ثبت می‌کنند
مهر
ژاکی پالمبو
دیوید بنجامین شری/ دو تپه‌ی شنی، پارک ملی دره‌ی مرگ، کالیفرنیا، 2020، سالن 94
عکاسان منظره مانند نقاشان رمانتیک قرن نوزدهم، که مناظر سرسبز را برای نمایش مفاهیم عمیق‌تر فلسفی استفاده می‌کردند، اغلب چیزی فراتر از زمین‌های زیبا را به تصویر می‌کشند.
عکاسان، زمین را برای تداعی کردن استعاره، ثبت کردن امر والا، به بازی گرفتن سنت، آشکار کردن تضاد و هشدار دادن در مورد تأثیر ما بر جهان طبیعی به تصویر کشیده‌اند. آنها مدت‌هاست که درگیر رابطه‌ی ما با زمین هستند. انسل آدامز که بی‌شک مشهورترین عکاس منظره‌ی قرن بیستم است، از شکوه رشته کوه‌های سیرا نوادا برای مراقبت از طبیعت استفاده کرد و عکاسان معاصر رسانه را پیش‌تر بردند و مفاهیم و قالب‌های جدیدی را بررسی کردند که اغلب هم با زیبایی و هم مسائل مهم معاصر سر و کار دارند. در اینجا، تأکید بر روی 20 عکاس معاصری است که معانی عمیق‌تری ازعکاسی منظره را جستجو می‌کنند و بر اساس موضوع دسته‌بندی شده‌اند.
مناظر درگیری[1]/ ریچارد میزراک/ آتش صحرا شماره‌ی 1 (نخل‌های سوزان)، 1983/ گالری فرانکل
درحالی‌که عکاسان خبری مناطق درگیری را از طریق صحنه‌های جنگ نشان می‌دهند، عکاسان هنری تنش ذاتی در چنین زمین‌هایی را به تصویر می‌کشند: زیبایی این سرزمین و سرگذشت ناراحت‌کننده‌ی آن.
عکاس آمریکایی ریچارد میزراک و عکاس ویتنامی-آمریکایی، اَن-مای‌لی هر دو مناظر وسیعی را ثبت می‌کنند که روایت‌های ظریف و جزئی از درگیری‌های انسانی را به تصویر می‌کشند.
ترکیب‌‌بندی‌های رنگارنگ میزراک از بیابان‌های غرب آمریکا نشانه‌هایی از حضور انسانی را نشان می‌دهد که داستان مهاجران را تداعی می‌کند: رد تایرها، پارچ‌های آب و امتداد دیوار مرزی.
اَن-مای‌لی/بدون عنوان، تن-هوآ، 1998/اپرچر
تجربه‌ی شخصی لی از فرار از ویتنام در کودکی، در سال 1975 با هواپیمای ترابری نظامی آمریکایی، معنای دیگری به کار او می دهد. مجموعه عکس سیاه و سفید «ویت نام» (1998-1994) مناظر مدرن سرزمین مادری‌اش را به تصویر می‌کشد که در خاطراتش غرق در جنگ است، علاوه بر این او در مجموعه‌ی «رویدادهای ساحل» (2014)، ارتش آمریکا را در موقعیت‌های غیر جنگی، با رنگ‌های رؤیای دنبال می‌کند. لی در سال 2014 در مصاحبه‌ای با نیویورکر عنوان کرد: «زندگی من کاملاً تحت‌تأثیر سیاست خارجی آمریکا قرار گرفته است. آنها عاملان این جنایت بودند، اما ناجی هم بودند.»
ریچارد ماس/ به اندازه‌ی انسان، 2011/ آلتمن سیگل
ریچارد ماس، عکاس و فیلم‌ساز ایرلندی، رنگ‌های شاداب را به شیوه‌ای اغلب ناراحت‌کننده در آثارش به کار می‌گیرد. ماس با استفاده از فیلم مادون قرمز برای مجموعه‌ی «اینفرا» (2011-2010)، که بر جنگ بین ارتش کنگو و شورشیان تمرکز دارد، شاخ و برگ سبز و قهوه‌ای زمین را به صورتی و قرمز روشن تبدیل می‌کند. مردان و زنان مسلحی که با لباس نظامی در برابر درختان آب نباتی رنگ قرار گرفته‌اند. تصاویر ماس منظره‌ای ماورایی را نشان می‌دهد که از درگیری‌های انسانی احاطه شده است.
ترور پاگلن، هنرمند آمریکایی، ناراحتی و زیبایی را به تعادل می‌رساند. پاگلن ترکیب‌هایی از نقاشی را خلق می‌کند که شبیه مسیرهای حرکت ستاره‌‌ها، آسمان‌های طیف‌دار و خلوت‌گاه‌های بالای تپه هستند. اما در واقعیت، آنها مکان‌های سیاه، زندان‌های ساحلی، هواپیماهای بدون سرنشین و ماهواره‌هایی هستند که با لنزهای تلسکوپی نجومی گرفته شده‌اند. آیا نظارت دولتی تا به حال تا این حد ماورایی به نظر رسیده است؟
امر والا
دیوید بنجامین شری/ دره خدایان 1، بنای یادبود ملی برز ایرز، یوتا، 2018
انسان‌ها مکان‌های کمی در جهان را دست نخورده باقی گذاشته‌اند؛ بنابراین عکاسانی که به دنبال امر والا هستند، باید در نظر داشته باشند که چگونه حضور ما بر افسون زمین تأثیر می‌گذارد. دیوید بنجامین شری، عکاس آمریکایی، به شیوه‌ی آدامز کار می‌کند و جذابیت پارک‌های ملی غرب آمریکا را در فیلم‌های قطع بزرگ نشان می‌دهد تا جاذبه‌ای برای حفظ آنها داشته باشد. با این حال، درحالی‌که آدامز یک ناب‌گرا در عکاسی سیاه و سفید بود، شری از تک‌رنگ‌های به شدت اشباع شده نظیر زرد اُخرایی، فیروزه‌ای و نیلی استفاده می‌کند تا سنت‌های عکاسی منظره را به چالش بکشد.
ونسا مارش، عکاس آمریکایی، در دو کار خود، بین آسمان سیاه و سفید پر زرق و برق، شب و نور خورشید مه‌آلودِ پنبه‌ای در نوسان است. در اولی، «همه‌جا به یک‌باره» (2012- اکنون)، از ترکیبی از تکنیک‌های عکاسی، طراحی و تاریک‌خانه‌ای استفاده می‌کند تا گستره‌ی وسیع جهان بالا را نشان دهد که تا حدی توسط سایه‌ی نمای چیزهای زمینی، مانند درختان نخل و خطوط برق، پنهان شده است. مارش می‌گوید: «بسیاری از آثارم در مورد حس انزوا، ارتباط آن انزوا با منظره و این‌که چگونه خودم را از لحاظ فیزیکی، استعاری و معنوی در آن منظره می‌بینم، هستند». برای مجموعه‌ی«خورشید زیر آسمان» (2018-اکنون)، مارش با استفاده از کاغذ برش خورده و نوردهی‌های متعدد، مناظر خیالی خلق می‌کند.
ونسا مارش/ خورشید زیر آسمان، بدون عنوان شماره‌ی 90، 2019/ گالری دالبی چادویک
ادوارد برتینسکی، عکاس کانادایی، با عکاسی از بالا، جهان را به بافت‌های کاملاً رنگارنگ تقلیل می‌دهد، مانند موج‌های زمین‌های پلکانی برنج در استان یون‌نان چین و شیشه‌های رنگی مانند نمک‌زار‌های غرب آمریکا. او چشم‌اندازهای خود را بر اساس موضوع سازمان‌دهی می‌کند: نفت، معادن سنگ[2]، آب و معادن و همچنین آنتروپوسِن یا عصر انسان محوری[3]. او بر این باور است که آخرین دسته علامت‌های ثابت به جا مانده از بشر بر چهره‌ی زمین‌شناسی سیاره‌ی ما را نشان می‌دهد.
برای بیش از سه دهه، آندریاس گورسکی کارش را هم بر ثبت عظمت دنیای طبیعی و هم ثبت محیط‌های ساخت بشر، از جمله یک فروشگاه رنگارنگ 99 سنت و یک انبار وسیع آمازون متمرکز کرده است. در دهه‌ی 1990، گورسکی به خاطر آثار عظیم و پر جزئیاتش که از طریق دست‌کاری دیجیتال خلق شده بودند، مشهور شد. در تصاویر او، هر درخت، پنجره یا محصولی در کانون توجه قرار دارد که از طریق مقیاس، حسی از ترس و هیبت ایجاد می‌کند.
آرامش/ هیروشی سوگیموتو/ کانال انگلیسی، اترتات، 1989/ گالری ماریان گودمن
به منزله‌ی یک تمرین مبتنی بر زمان، عکاسی به هنرمندان این امکان را می‌دهد که لحظه‌ای ساکن را از حرکت یا هرج و مرج دنیای طبیعی جدا کنند. هیروشی سوگیموتو، عکاس ژاپنی ساکن نیویورک، به خاطر جستجوگری‌اش در «زمان» شهرت دارد. او معماری است که از سوررئالیست‌ها و دادائیست‌های قرن بیستم الهام گرفته است. سوگیموتو عکس‌های لانگ اکسپوژری (نوردهی طولانی مدت) از مناظر دریایی را تا زمانی که دریا و آسمان هر دو به آرامی در طیف‌های خاکستری محو شوند، ثبت می‌کند و لحظات آرامش‌بخشی را از جنون الکتریسیته می‌گیرد.
سوگیموتو برای بخش دوم کارش، از یک ژنراتور استفاده کرد که 400000 ولت را از طریق نگاتیوهای فیلم قطع بزرگ به میز فلزی بفرستد برای نشان دادن انفجارهای نوری بر روی امولسیون. این عکس‌ها اگرچه در فضای بسته گرفته می‌شود، شاخه‌های سفید شبیه درختان یا رودخانه‌های درهم تنیده شده است و جریان‌های قدرتمند را به لحظه‌هایی برای تفکر تبدیل می‌کند.
جونجین لی/ جاده بی نام 003، 2010/ گالری هوارد گرین‌برگ
با یادآوری مناظر دریایی سوگیموتو، جونگین لی، عکاس کره‌ایِ ساکن نیویورک، نیز برای القای آرامش از خاکستری‌های ملایم استفاده می‌کند. در آثار او، درختان، آسمان‌ها و زمین‌هایی که در یکدیگر تداخل و هم‌پوشانی دارند، یادآور نقاشی‌های جوهری آسیای شرقی هستند. برای دست‌یابی به این اثر، لی کاغذ مالبری را با امولسیون حساس به نور می‌پوشاند تا آن را به یک سطح عکاسی تبدیل کند، سپس چشم‌اندازهایی از جاده‌های پرپیچ و خم، آب‌های آرام و بیابان‌های سایه‌دار را بر روی ورق‌های بافت‌دار به نمایش می‌گذارد.
لی، که به عکاس مشهور رابرت فرانک کمک می‌کرد، علاقه‌ی قلبی به سرزمین‌های خشک جنوب غربی آمریکا دارد. او جزئیات بیابان‌ها را در رنگ‌های مشکی و خاکستری در طیف‌های تک‌رنگ گوناگونی به تصویر می‌کشد.
کودی کاب/ غرب 6، یوتا، 2017/ فاستر/گالری وایت
کودی کاب عکاس نوظهورِ ساکن سیاتل نیز آرامش را در بیابان‌های آمریکا می‌یابد. کاب هفته‌ها در غرب پرسه می‌زند و در چشم‌اندازهایش به سکوت و انزوا فکر می‌کند، که بر رنگ‌های چشمگیر و هندسه و فرم زمین تأکید دارند. تصاویر کاب می‌توانند مانند پورتال‌هایی برای مناظر ماورایی به نظر برسند؛ مفهومی که هنرمند ایتالیایی جووانی اوزولا کمی فراتر از معنای واقعی آن کلمه را برداشت می‌کند.
اوزولا به طرز منحصر به فردی مجذوب چشم‌اندازهای داخلی است که دارای پنجره‌هایی غرق نور یا درهای ورودی به دنیای بیرون است. تصاویر عجیب و غریب گاهی اوقات در مقیاس بزرگ چاپ می‌شوند، به طوری که می‌توان در مقابل تصاویر ایستاد و به توهم فضا به دقت چشم دوخت.
انتزاع
پنه‌لوپه آمبریکو/ رشته‌کوه (گروه شماره 21) از رشته‌کوه: از استادان عکاسی، 2014/ هنرهای زیبای مارک مور
وقتی عکاسان قوانین سنتی عکاسی منظره را تغییر می‌دهند، می‌توانند درک ما از جهان را تحریف کنند یا ما را به سمت درک بیشتر هدایت کنند. برای دهه‌ها، جان دیبتس، هنرمند هلندی، تصاویری را مونتاژ می‌کرد تا زمین، آسمان و دریا را تغییر دهد. در مجموعه‌ی زمین ° 135 -°0 (2009)، او این کار را به معنای واقعی کلمه انجام می‌دهد. مجموعه‌ای متشکل از ده تصویر رنگی که یک چرخش تدریجی و پیاپی را نشان می‌دهد، به طوری‌که زمین در نهایت کج شده و به آسمان تبدیل می‌شود.
عکاس آلمانی ولفگانگ تیلمانس تقریباً از هر نوع سوژه‌ای عکاسی کرده است – از فرهنگ جوانان گرفته تا طبیعت‌های بی‌جان خانگی- اما او اغلب به دریا و آسمان باز می‌گردد. او در مجموعه‌ی «مناظر عمودی» (۱۹۹۵–اکنون)، مرزهای بین آنها و همچنین مرزهای روز و شب و ابرها و هوا را از بین برده است. در سال 2016، او این مجموعه را روی پوسترهایی در اعتراض به برگزیت چاپ کرد و نشان داد که خطوط افقی مرزها، که ما آن را واقعی می‌دانیم، در واقع وجود ندارند.
تیلمانس سال ۲۰۱۳ در مصاحبه‌ای به گاردین گفت :« نقاشی‌ها و عکس‌های منظره، که آسمان و تا حدودی دریا را در برمی‌گیرند، همواره به انتزاع نزدیک هستند. آنها قابی از قاب ناپذیرها، از وسعتی بی‌‌پایان و بی‌کران هستند تا زمانی که به افق برسند».
دایسوکه یوکوتا/ بدون عنوان، از مجموعه‌ی«عکس‌های رنگی»، 2015
پنه‌لوپه آمبریکو/ 06-تصویر- 9825، 2014/ هنرهای زیبای مارک مور
عکاسان می‌توانند از طریق عکاسی مجدد یا چاپ مجدد تصاویر، با سطح خودِ تصویر بازی کنند. هنرمند ژاپنی، دایسوکه یوکوتا از طیف وسیعی از سوژه‌ها؛ از جمله مناظر، با یک دوربین کامپکت عکس می‌گیرد، سپس چندین‌بار از تصاویر عکس می‌گیرد تا عامدانه کیفیت تصویر را کاهش دهد. او از تکنیک‌های دیگری مانند پردازش فیلم با اسید یا آب جوش استفاده کرده است تا به‌طرز مشابهی بر تصویر اصلی اثر بگذارد.
پنه‌لوپه آمبریکو، عکاس آمریکایی که زمانی شبکه‌هایی از ده‌ها هزار تصویر بسیار رنگارنگ پیدا شده از غروب خورشید از فلیکر را مرتب می‌کرد، از عکس‌ها مجدد عکس گرفته است؛ اما نه از عکس‌های خودش. در مجموعه‌ی «رشته‌کوه‌ها» (2012- اکنون)، آمبریکو چشم‌اندازهای کوهستانی استادان عکاسی را از آن خودسازی می‌کند و نشت‌های نوری ساختگی را شبیه فیلترهای دوربین اپلیکیشنی مانند اینستاگرام معرفی می‌کند. وی معتقد است: «نشت‌های نور و فیلترهای سوختگیِ شیمیایی به ویژه در هر دو زمینه‌ی عکاسی آنالوگ و تکنولوژی دوربین گوشی‌های هوشمند پوچ هستند؛ استادان عکاسی هرگز چنین اشتباهاتی را در کار خود نمی‌پذیرند». برنامه‌ها، به‌جای کار با نور به عنوان یک رسانه‌ی متغیر و تحسین شده، از الگوریتم‌هایی برای تولید افکت‌ها به صورت خودکار و نامحدود استفاده می‌کنند.
تاثیر انسان/ نیک برانت/ زغال سوزاندن با زرافه و کارگر، 2018/ گالری ادوین هوک
با افزایش جمعیت انسان‌ها در پی توسعه‌ی مداوم، وخیم شدن بحران آب و هوا، تأثیر انسان‌ها بر روی کره‌ی زمین بیش از هر زمان دیگری قابل مشاهده است. عکاسان وقایع‌نگارِ دنیای طبیعی در حال حفظ خاطرات آن در حین نابودی فزاینده‌ی زمین هستند.
نیک برانت، عکاس بریتانیایی می‌پرسد:« وقتی حیوانات می‌میرند چه اتفاقی می‌افتد؟» برانت برای مجموعه آثارش با عنوان «گرد و غبار را به ارث ببر» (2016)، تصاویری به یاد ماندنی و در اندازه واقعی از شیرها و فیل‌ها در مناطق توسعه یافته را ساخت و از آنها عکس گرفت تا نشان دهد که چگونه زیستگاه آنها تغییر کرده است.
آخرین پروژه‌ی او، «این دنیای خالی» (2018) عکس‌هایی صحنه‌آرایی شده از حیوانات را در موقعیت‌های شهری نشان می‌دهد. برانت عکس‌هایی از عبور حیوانات گرفت و سپس صحنه‌ها را تکمیل کرد و افراد را برای پر کردن صحنه‌ها انتخاب کرد. تصاویر کلاژ شده‌ی او، انسان‌ها و حیوانات را نشان می‌دهد که در ناهماهنگی زندگی می‌کنند.
سباستیا سالگادو/ پیدایش: آناویل‌هاناس ، بزرگترین مجمع الجزایر داخلی جهان، آمازوناس، برزیل، 2009 / هاکسلی پارلور
برعکس، سباستیائو سالگادو، عکاس مستند برزیلی به دنبال طبیعت بکر و دست نخورده‌ای است که هنوز باقی مانده است. قصیدۀ هشت ساله‌ی او برای طبیعت تحت عنوان «پیدایش» (2013)، عظمت گیاهان، جانوران و مردم بومی را در فیلم سیاه و سفید، که از نظر جغرافیایی سازمان‌دهی شده است، نشان می‌دهد. اگرچه سالگادو گفته است که یک فعال محیط‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌زیست نیست، عکس‌های او به ما یادآوری می‌کند که چه چیزی در خطر است. سالگادو در جایی گفته: «ما در برهه‌ای مهم از سیاره‌ی خود زندگی می‌کنیم و عکس‌ها راهی برای به اشتراک گذاشتن این برهه‌ی تاریخی است».
در ایالات متحده، جنبش توپوگرافی جدید در سال 1975 با یک نمایشگاه مهم در موزه‌ی بین‌المللی عکاسی در روچسترِ نیویورک آغاز شد که مناظر تغییر یافته توسط انسان را نشان می‌داد. رابرت آدامز، یکی از چهره‌های اصلی جنبش، کتاب‌های متعددی را در دهه‌های 1970 و 1980 در مورد گسترش حومه‌ها و صنعتی شدن در کلرادو منتشر کرد، از جمله غرب جدید (1974) و شب‌های تابستان (1985). آدامز در مجموعه‌ی خود هم بر رشد انسان و هم بر آرامش طبیعت تمرکز داشت. او در جایی گفته :« هدف، مواجهه با حقایق است. اما یافتن مبنایی برای امید تلاشی است برای کیمیاگری».
تری ایوانز/ اسموکی هیل، برد سلاح‌ها، 1991/ گالری یانسی ریچاردسون
تری ایوانز، عکاس آمریکایی، درحالی‌که نواحی میانه‌ی آمریکا را از بالا به تصویر می‌کشد، روش مشابهی را به اشتراک گذاشته است. نماهای هوایی او نشان می‌دهد که حضور انسان – از طریق برج‌های آبی، برد سلاح‌ها و گاوداری‌ها- به بخشی از بافت‌های زمین تبدیل شده است. او می‌گوید: «چگونه می‌توانیم بفهمیم که در رابطه با هر چیز دیگری در کجای جهان قرار می‌گیریم و آیا با دقت دیدن جهان، توجه مستمر و متمرکز شده به همراه دارد؟»
[1] مناطق جغرافیایی که بر اثر درگیری، جنگ و یا غصب شدن تغییرشکل پیدا کرده یا تحت‌تاثیر قرار گرفته‌اند.
[2] Quarries حفره‌هایی که برروی زمین حفر می‌شوند و سقفی ندارند و برای استخراج مصالح ساختمانی مانند انواع سنگ‌ها به‌کار می‌رود.
[3] Anthropocene دوره‌ای که انسان تأثیرگذارترین عامل در تغییرات اکوسیستم و کرۀ زمین است.
استفاده از محتویات مجله کادر بدون ذکر منبع پیگرد قانونی دارد.
انتخاب: هستی ظهیری
مترجم: ریحانه معتمدراد
منبع: https://www.artsy.net/article/artsy-editorial-20-landscape-photographers-capturing-natures-beauty
